بهمن‌علی لنجانی اصفهانیبهمنعلی لنجانی اصفهانی، از عرفاء و علماء اواخر دوره قاجاریه در اصفهان بوده است. ۱ - معرفی اجمالیملاّ علی لنجانی اصفهانی متخلّص به «بهمن» و ملقّب به «بهمن‌علی»، از عرفاء و علماء اواخر دوره قاجاریه در اصفهان بوده است. در جوانی برای تحصیل به عتبات عالیات رفته و در نجف اشرف به اجتهاد نائل شد و سپس به سیاحت پرداخت و به شیراز رسید و به «رحمت علیشاه» دست ارادت داد. پس از وفات او به «محمّدکاظم سعادت علیشاه اصفهانی» پیوسته و به «بهمن علی» ملقّب شد. این شعر از اوست: "گر ساکن میخانه و گر سوی کنشتیم ••• ما دامن معشوق خود از دست نهشتیم" "در کعبه و بتخانه و در دیر و کلیسا ••• جز یار ندیدیم به هر جای که گشتیم" "ما طالب اوییم که اندر تک و پوئیم••• گر قاعد بحریم و اگر سائر دشتیم". پس از مهاجرت «سعادت علیشاه» جهت تعلیم فرزندانش همراه او راهی تهران شد. و پس از وفات مراد و شیخ خود، با سلطان محمّد گنابادی تجدید عهد کرد و در زاویه حضرت عبدالعظیم در شهرری معتکف گردید و در ماه صفر ۱۳۰۹ق وفات نمود و جنب مزار شیخ خود «سعادت علیشاه» مدفون شد. [۱]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۶۶۶-۶۶۷.
[۲]
تابنده گنابادی، سلطان‌حسین، نابغه علم و عرفان، ص۴۳۲-۴۳۵.
[۳]
شیرازی، محمدمعصوم، طرائق الحقائق، ج۳، ص۴۳۲-۴۳۳.
[۴]
ایزدگشسب گلپایگانی، اسدالله، شمس التّواریخ، ص۸۳-۸۴.
۲ - پانویس
۳ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۶۰۳. |